Աղջիկս ազատ կյանքով է ապրում։ Բավական շատ ընկերներ ունի, որոնց հետ երբեմն հանդիպում է երեկոյան, ու դա էլ դեռ հերիք չէ, մի հատ գոնե տեղյակ չի պահում, թե ուր է, ում հետ է։ Ես ու մյուս աղջիկս էլ նստում, սպասում ենք, թե երբ է գալու տուն, որ պառկենք, հանգիստ քնենք։
Ուզում եմ ասել՝ նրանից արդեն ամեն բան սպասելի է, վերահսկելն արդեն իսկ անհնար է դարձել, սակայն այսպիսի բան ես երբեք չէի սպասի։
Մի օր մտա աղջկաս սենյակ, քանի որ այնտեղից տարօրինակ ձայներ էի լսում, չնայած գիտեի, որ ոչ ոք էլ այնտեղ չկա։ Մտնելով ներս, սակայն, տեսա, որ աղջիկս այնտեղ է և այն էլ՝ մի օտար տղամարդու հետ։ Ի՞նչ էին անում՝ կհարցնեք։ Այո, ծխում էին։
Երբեք չէի սպասի նման բան աղջկանիցս։ Նենց վրդովվեցի, ասեցի՝ վեշերդ հավաքի ու դուրս արի իմ սուրբ տնից, արդեն հերիք եղավ, ինչքան քո էդ պահվածքը հանդուրժեցինք։