Երկու տղա ունեմ ու երբեք իրանց մեջ տարբերություն չեմ դրել: Մեծս ամուսնացավ միասին էինք ապրում հարսիս հետ էլ նորմալ հարաբերություններ ունեինք, դե ջահել էին աշխատում էին սաղ օրը: Առավոտ գնում էին իրիկունն էլ մարդ ու կին իրար թև մտած տուն էին գալիս: Էդքանը ինձ հերիք էր ու իրանց հարաբերություններին չէի խառնվում:
Երբ հարսս հղիացավ, առաջներկը աղջիկ էր լինելու ու ամուսիններով որոշել էին երեխայի անունը Աննա դնեին, ես էլ բան չասեցի, հիմա հո կռիվ չէի անի ասեի համաձայն չեմ: Միևնույն է իրենց կյանքում ամեն ինչ երկուսով էին որոշում:
Փոքր տղայիս ամուսնացնելու ժամանակ եղբայրներով որոշեցին, որ մեծս կառանձնանա, քանի որ ունեին հնարավորություն հիփոթեկով տուն գնելու, իսկ փոքրս կմնա մեր հետ: Փոքր հարսս բայց շատ լեզվանիա: ես իրեն էլ նույն կերպ եմ վերաբերում ոնց մեծ հարսիս, բայց պատասխանը լրիվ այլ է: Սրան թվում է թե ես տան սպասուհին եմ ու պարտավոր եմ իրա համար ամեն ինչ անեմ:
Ես էլի ձայն չէի հանում, չէի ուզում որ տղայիս հետ վիճեին կենցաղային հարցերով, բայկց էն օրը նենց բան ասեց լացս չկարողացա զզպեի: Իմացանք, որ հղիա ու նորից աղջիկ էր ունենալու, երբ անունից հարցրեցի ասաց, որ դեռ չեն որոշել, ես էլ առաջարկեցի իմ անունը դնեն Կարինե: Հարսս էլ ոչ ավել ոչ պակաս ֆռաց ասեց էտ հավաքարարի անունը չեմ դնի երեխուս, էդքան դուխ ունեիր մեծ հարսիցդ պահանջեիր որ քո անունը դնի: