Մեր հարևանները շատ յուրահատուկ մարդիկ են, ոնց որ հատուկ հավաքած լինեն, ինչ մարդ ասես կա։ ԱՍենք տաս տարուց ավելա իրանց հետ եմ ապրում, սաղին էլ լավ ճանաչում եմ։ Ուրեմն էս մեր դեմի հարևանն էլ համարյա ամեն առավոտ գալիս մեր տան զանգը տալիս ա, դե իհարկե բացում եմ, բայց տուն չեմ կնաչում, աշխատում եմ ցրեմ, որ գնա իրա բան ու գործին։ ԱՍենք պսակված չի, բայց համարյա իմ տարիքին տղամարդ ա, գիտակցում եմ, որ կարա մտքին մի բան լինի։ Հատկապես, որ հիմի մենակ եմ ապրում, մարդս գնացել ա խոպան աշխատելու, իսկ երեխեքս էլ դասի են լինում էտ
ժամերին։ Հիմի չգիտեմ, ոնց դրանից պոկվեմ, աչքիս ուզումա մի բան բերի գլխիս։ Զնգել մարդուս ասում եմ, ասում ա դուռը մի բաց մի երկու ամիս էլ դիմացի գալիս եմ։ Բայց դե ինչքան կարամ դուռը չբացեմ, ասենք խանութ ա պետք գնալ, հազար ու մի գործ կա։ Աչքիս հետը լուրջ գնամ խոսամ ասեմ յան տուր ախպեր, ես պսակված կին եմ, էլ ես դռանը մոտիկ չգաս։ Ընենց չէ, որ վախենում եմ, լավ էլ կարամ իմ հարցերը լուծեմ։ Ուղղակի ներռվայնանում եմ, որ էն մյուս հարևաններն են սխալ բաներ իմ մասին խոսում, ու էտ էն դեպքում, որ ես ոչ մի բանի հետ կապ չունեմ։