Իրավիճակը հասկանալու համար կսկսեմ հեռվից:Ես ու կինս ամուսնացած ենք արդեն 3 տարի։ Միասին ավելի քան 5 տարի:
Ամեն ինչ լավ էր, տեղ-տեղ թյուրիմացություններ եղան, ամեն ինչ բոլորի պես էր։Ես աշխատում էի, կինս տանն էր (առողջական խնդիրներ կային)։
Որոշեցինք երեխա ունենալ։Երեխա ենք կորցրել ծննդաբերության ժամանակ, վեց ամիս ուշքի ենք եկել, միասին փորձել ենք դուրս գալ այս վշտից։ Սկզբում այնպիսի զգացողություն կար, որ դա մեզ ամուր միավորեց։Նոր աշխատանք գտա, միշտ հեռավար եմ աշխատել։Ծանոթացա մի աղջկա՝ բաժիններից մեկի վարիչի հետ, սերտ համագործակցում եմ նրա բաժնի հետ։Առաջին 2 ամիսները եղել են բացառապես գործնական շփումներ, ամեն ինչ եղել է աշխատանքի շրջանակներում, նա անընդհատ գովում էր ինձ որպես աշխատակցի, բարձր ղեկավարությանը միշտ ասում էի, որ հաճույքով է աշխատում ինձ հետ։Հաղորդակցությունն ինչ-որ կերպ աստիճանաբար դառնում էր ավելի ու ավելի ընկերական:

Հետո ամեն ինչ փոխվեց։ Նա որոշ ժամանակ չէր պատասխանում աշխատանքային հաղորդագրություններին: Եթե նա անում էր, ապա ակնհայտ էր, որ ինչ-որ բան այն չէ։ Եվ մի օր նա ինքն էլ որոշեց բացվել ինձ հետ և պատմել ինձ ամեն ինչ:Նա խոսեց իր հարաբերությունների մասին:Նա պատմեց, որ չունի ծնողներ, եղբայրներ և քույրեր։ Նրան ամբողջ կյանքում մեծացրել են տատիկն ու պապիկը։ Ես պարզապես ուզում էի բարձրաձայնել. Ես աջակցում էի նրան և լսում: Եվ այդ ժամանակվանից շփումը բոլորովին այլ է դարձել։ Սկսեցինք ամեն օր շփվել, աջակցել միմյանց կյանքում և աշխատանքում։ Եվ աստիճանաբար ամեն ինչ խորացավ: