Մեր հարսանաիքին շատ երկար էի սպասել: 4 տարի ընկերություն ենք արել ու վերջապես հասել էր էն պահը, որ պետք ա ամուսնանայինք:
Սկզբում ամեն բան էնքան լավ էր, էնքան երջանիկ էի ես, որովհետև կողքիս էր ինձ սիրող, հարգող ու գնահատող ամուիսնս ու մենք վերջապես ամուսնանում էինք:
Դուրս էկա, դրսում անծանոթ կնոջ հետ խոսում էր, ասեցի մոտենամ, տեսնեմ ով ա ու ինչ են խոսում, որովհետև ոչ իմ հյուրերից էր, ոչ էլ իրա: Թաքուն մոտեցա, լսեցի ու պարզվում ա, որ իրա սիրուհին էր:
Մարդս ասում էր, որ կապ չունի, որ հիմա ամուսնանում եմ, մեկ ա մենք էլի իրար հետ միշտ միասին ենք լինելու:
Աշխարհը գլխիս փուլ էկավ, էլ ինչ հարսանիք ինչ բան: Մոտեցա, սաղի մոտ ապտակեցի ամուսնուս ու ասեցի, որ մենք էլ իրար հետ ճանապարհ չունենք գնալու: Սաղի մոտ խայտառակեցի իրան, ասեցի, թե ինչ եմ լսել ու տեսել:
Խնդրում էր, որ ներեմ, որ ամեն բան լավ կլինի, բայց բացառված ա: Մարդ ինչքան պետք ա ռիսկ ունենա, որ սիրուհին գա հարսանիքի օրը, կանգնեն, դրսում իրար սեր խոստովանեն:
Գնացի էտ օրը ծնողներիս տուն ու էլ չեմ պատրաստվու իրա հետ ոչ մի շփում ունենամ: