Մորքուրիս հարևանն առաջին հայացքից նորմալ տղա էր։ Ինձ շատ լավ էր վերաբերմուն ու մտքովս էլ չէր անցնի, որ ծաղրում է։ Բայց լրիվ ուրիշ բան պարզվեց իր էդ պահվածքից։
Ուրեմն՝ սա միշտ ուշադիր էր իմ հանդեպ, ոնց որ ես էի կարծում։ Ես էլ կրթված չեմ, գյուղում եմ ապրում տատիկիս հետ ու ամեն փոքր ուշադրությունն ինձ համար շատ կարևոր է։
Էդպես մրքուրիս հարևանը գալիս էր մեր տուն, նստում, սրճում, ես էլ կարծոմ էի՝ ինձ է հավանում, որովհետև ասում էր, որ հետաքրքիր զրուցակից եմ։
Էն օրն էլ էլի եկավ, ասեց՝ արի նկարվենք։ Ես էլ ուրախացա, մտածեցի՝ նկարները կգցի, բոլորը կմածեն, որ զույգ ենք։ Նկարվեցի։ Մտնում եմ սոցցանց հաջորդ օրը, տեսնում եմ՝ հետիս նկարը գցել ա։ Բայց ի՞նչ ա գրել։
Գրել ա․ «Սրա նման գեշ տեսած կա՞ք»։ Ոնց նեղվեցի էդ անդաստիարակի պահվածքից, 3 օր չէի հանգստանում, վիրավորանքից լացում էի։ Էլ կյանքում ոչ հետը կխոսամ, ոչ էլ տուն կթողնեմ։