Գյուղում ծնված ու մեծացած տղա եմ, ստեղ ինձ ում հետ ուզում էին ամուսնացնեին մերոնք չէի հավանում, սրտովս չէին: Հիմա շատ պատահական մի հատ քաղաքի աղջկա եմ տեսել, հավանել, սիրտս ահավոր կպել ա, բայց վրես սկի չի ուզում նայի:
Ինչ անում եմ, ոչ խոսում ա հետս, ոչ էլ: Էն օրն էլ ասեցի ծաղիկներ տանեմ, համ կտամ, համ էլ մի անգամ գոնե նորից կտենամ:
Ծաղիկները տվեցի, վերցրեց ու ընկերուհիների մոտ շպրտեց զիբիլի ամանը: Նենց մանթո էի, լավ չես ուզում, գոնե մի վերցրու կամ էլ վերցրու ու ասա, որ էլ չտամ, ոչ թե քեզ ցուցադրի սաղի մոտ, վերցրու ծաղիկներն ու շպռտի զիբիլի ամանը:
Բայց դե սիրտս ահավոր կպել ա, չգիտեմ հիմա, թե ինչ անեմ: