Մարդուցս արդեն յոթը տարի ա ինչ բաժանված եմ, ունեմ տղա, տղես արդեն տասնվեց տարեկան ա: Իրա համար համ պապա եմ եղել համ մամա: Մի հատ ալկաշ մարդ ունեի միշտ հարբած տուն էր գալիս ու հարձակվում էր իմ վրա: Էնքան զզվացրեց որ որոշեցի թողեմ դրան ու իմ կյանքով ապրեմ: Ինքը մինչև հիմա էլ տարված ա լակելով:
Ես իմ համար հանգիստ ապրում էի մինչև էն պահը երբ երկրի վիճակը սենց վատացավ ու որոշվեց որ պետք ա բոլոր տղամարդկանց հավաքեն բանակի համար: ՝Էսքան տարի ոչ մի անգամ չէր եկել ու մի բերան չէր հարցրել թե ոնց ես կամ տղես ոնց ա, ինչի կարիք ունեք ի վերջո հեր եմ կարող ա ինչ որ պադերշկի հարց լինի:
Ու էս անէրէսը երեկ եկել ա դանակը դրել ա վզիս ու ինձանից իմ ոսկիներն ա պահանջում որ տանի ծախի էդ միլիցուն կաշառի ու բանակից պլստա: Էն էլ էդ րոպեին իմ գոռգոռոցից հարևանս ա ներս մտնում ու նույն րոպեին ոստիկանություն ա կանչում: Հիմա չգիտեմ իրան դատելու են թե տանելու են բանակ: Ուր էր գնար դառնար էշ նահատակ դրանից պրծնեի: