Տեգորս հենց առաջին օրվանից էլ չեմ սիրել, զզվելի տականքի մեկնա։ Ոչ մեծ հարգել գիտի, ոչ փոքր։ Սկի իրա հորն ու մորը չի հարգում, ուր մնաց ինձ, կամ էլ առավել ևս օտարներին հարգի։ Շատ անգամներա իրան սխալ պահել,
ուղղակի ամուսնուս տաքարյուն տեսակն իմանալով, բան չեմ ասել, որ հանկարծ կռիվ չդառնա։ Բայց հարսանիքի հաջորդ առավոտը նենց բան ասեց, որ արդեն նյարդերս չէին դիմանում։ Ինձ ասումա՝ նպատակիտ հասար, դե կարաս գնաս սիրածներիդ հետ ֆռֆռաս։ Տենց էլ չհասկացա ի՞նչ էր ուզում ասած լիներ։ Բայց քիչ-քիչ զգում եմ, որ համբերությանս բաժակը լցվումա։