Ես էլ զարմանում էի, թե ինչի էր մարդս երեխուս պարտեզից տուն բերելու կռիվը տալիս. հլը դուք տեսեք, թե դրա տակը ինչ կար
Ամուսնանալուց առաջ չգիտեի, որ մարդս թամբալ, բարադի ու անողնաշար մեկն էր դուրս գալու։ Ինչ ամուսնացել ենք, չեմ հիշում մի օր, որ գար ու հետաքրքրվեր, թե ոնց եմ ընտանեկան հոգսերը մենակովս տանում։ Ինքը մենակ տուն փող բերելու դրանով բերամս փակելու դարդն էր անում։ Մեծ աղջիկս արդեն տասը տարեկանա, բայց հերը մի անգամ ձեռքը չի բռնել ու մի տեղ տարել։ Գործից գալիսա տուն, հեռուստացույցի պուլտը ձեռքնա առնում ու ժամերով անշարժ դրա դիմաց պառկումա։ Ոչ տան եղած֊չեղածից էր տեղյակ, որ երեխեքի դասերից, ոչ մեր խնդիրներից։
Խեղճ երեխեքս զարմանում էին, որ մի քանիսը մեկ մտքով, չգիտեմ ոնց էր լինում, անցնում էր, որ հետը մի տեղ տաներ։ Երեխեքս հոր գոյության մասին արդեն մոռանում էին։ Ես էլ, որ փորձում էի հետը խոսայի, մի բան բացատրեի, համոզեի, որ փոխվեր, երեք օր հետո, էլի նույնն էր բերում գլխներիս։ Ինձ ու երեխեքին թողնում էր, որ առանց իրա ինչ֊որ տեղ գնայինք։ Հետո էլ շատ հեշտ ու հանգիստ, առանց անհանգստանալու նստում էր տունը ու սպասում էր, թե ես երբ էի ուշ ժամերիմ երեխեքիս հետ տաքսով հորս տնից հետ գալու։ Միակ բանը, որ ինքը առանց տրտնջալու ու պարտաճամաչ ամում էր՝ փոքր աղջկաս պարտեզ տանեծ ու տուն բերելն էր։
Ես էլ չէի հասկանում, թե դրա նման մարդը, ոնց էր գործի ժամերին էլ դուրս գալիս, գնում երեխուս տուն բերում։ Էնքան էդպես միամիտի պես, աչքերս փակ ապրեցի, մինչև մի օր հարևանուհիս աչքերս բացեց։ Էդ անամոթ դավաճանին երեխուս դայակի յետ քանի անգամ երկար կամգնած ու խոսալուց տեսելա։ Մտածելա տունս չքանդի, կասկածներ չգցի սիրտս, դրա համար ոչ մի բան չի ասել։ Մինչև, որ մի օր դրանց երկուսին այգում իրար հետ նստած չի տեսել։