Անկեղծ ասած, երկար էի մտածում՝ գրել թե չէ, քանի որ վախենում էի ամոթից: Ամեն դեպքում, ես տղամարդ եմ, ու ճիշտ չի, որ գնում եմ նման քայլի․․․

Մտածելուց հետո հասկացա, որ ես այլևս կորցնելու բան չունեմ, ու իմ այս պատմությամբ, գուցե օգնեմ բոլոր այն նորապսակներին, հատկապես տղամարդկանց, ովքեր կուրորեն հավատացել են իրենց կողակցին․․

Ամուսնացել ենք մոտ 4 տարի առաջ, մինչ այսօր երեխա դեռ չունենք, ու չնայած, որ ես բազմիցս անգամ ստուգվել եմ, հետազոտվել, ու պարզվել է, որ ամեն բան կարգին է, երբեք չեմ մեղադրել կնոջս, քանի որ դրա իրավունքն էլ չունեմ․․․

Այս տարիները միշտ չի, որ հանգիստ են անցել, սովորական ամուսնական զույգերի պես, մենք էլ երբեմն վիճվել ենք ու բարիշել, hաշտվել։ Երբեք ու ոչմիբանում չեմ կասկածել նրան, նույնիսկ այն ժամանակ, երբ ընկերներս ասում էին, որ կինդ շատ ազատ է իրեն պահում ու բաց հագնվում, միշտ փակել եմ բերանները․․

Այնպես չի, որ խանդոտ չեմ, կամ պակաս եմ սիրել նրան, ուղղակի հասկացել եմ, որ առանց փոխվստահության, չի կարող ընտանիք կազմվել․․ Ինչևէ, այսօր առավոտյան, կինս ասաց, որ երեկոյան պայմանավորված է ընկերուհու հետ, ու երեկոյան պետք է գնա իրենց տուն ու գիշերն այնտեղ անցկացնի․․

Բնականաբար համաձայնվեցի, քանի որ դա սովորական էր դարձել․ ամեն շաբաթ գնում ու մնում էր։ Մոռացա ասեմ, որ այդ ընկերուհուն ինքսել եմ ճանաչում։ Միքանի անգամ հանդիպել ենք ընտանիքներով և սրճել՝

Եղել է ժամանակ, որ ես եմ առաջարկել կնոջս գնալ ու մնալ ընկերուհու տան, համ որ միքիչ հանգստանանք իրարից, համ էլ միքիչ ցրվի`

Ամուսնացած չէր ու ապրում էր փոքր եղբոր հետ, ում նույնպես առիթ եմ ունեցել մեկ անգամ հանդիպելու, երբ նոր էր զորացրվել բանակից․․

Եվ ահա, այդ նույն ընկերուհին, այսօր զանգեց ինձ ու ասաց ու ֆեյսբուքիս նամակ է ուղարկել։ Խնդրեց ներել իրեն ու զգույշ լինել`

Երբ բացեցի նամակը, միանգամից քարացա։ Ուղարկել էր լուսանկարներ, որտեղ կինս էր ու մի տղամարադ՝ անկողնու մեջ պառկած․․

Հիշողությունս լարելուց հետո, մտաբերեցի, որ այդ տղամարդը, կնոջս ընկերուհու եղբայրն էր։ Ընկերուհին գրել էր, որ արդեն մեկ ամսից ավել է, ինչ տեղյակ է եղբոր ու կնոջս կապի մասին ու միքանի անգամ խնդրել էր նրան, որ հեռու մնա իր եղբորից, ու ստանալով համաձայնության խոստում լռել էր․․

Բայց այսօր, աշխատանքից վերադառնալիս, տուն էր մտել ու բռնացրել։ Ու որպեսզի իր խոսքերը մերկապարանոց չհնչեին, լուսանկարել էր և ուղարկել ինձ, վերջում ներողություն խնդրելով․․

Ես հիմա, թե հիասթափված եմ ու թե նաև ճնշված։ Չգիտեմ, երևի ես էի մեղավոր, որ այդքան կուրորեն հավատում ու վստահում էի նրան։ Խնդրում եմ ձեր խորհուրդը, ինչ անեմ։ Ունեմ երկու ճանապարհ՝

Պատժեմ նրան, թե ուղղակի առանց վիճվելու հեռանամ