Մի օր որոշեցի ստուգել ինձ ամենամոտ մարդկանց՝ իմ երեխաներին։ Արդյոք նրանք սիրում են ինձ, թե գուցե նրանց սրտերում իշխում է միայն իմ հարստության փայլը։ Մի փոքր խաբեություն հնարեցի՝ հայտարարեցի, որ ամբողջ ունեցվածքս կտակել եմ մանկատանը։
Սկզբում լռություն էր։ Այնուհետև՝ պայթյուն։ Միանգամից նրանց դեմքերը փոխվեցին։ Որդիս, ով մինչ այդ ինձ պարբերաբար այցելում էր և «հոգատար» հարցեր տալիս առողջությանս մասին, հանկարծ սկսեց խոսել վիրավորանքի ու անարդարության մասին։ Աղջիկս, ով հաճախ ինձ հետ կիսվում էր իր հոգսերով ու միշտ ժպտում էր, հանկարծ կորցրեց իր ամբողջ ջերմությունը։
Նրանք արդեն նույնիսկ չթաքցրին իրենց իրական զգացմունքները։ «Ինչպե՞ս կարող ես մեզանից վերցնել այն, ինչ մենք մերն ենք համարում», — լսեցի նրանցից։ Բառերը՝ կտրուկ, հայացքները՝ սառը։
Միակ մարդը, ով չփոխվեց, իմ կրտսեր աղջիկն էր։ Նա պարզապես ասաց․ «Հայրիկ ջան, ես քեզ համար եմ այստեղ։ Ունեցվածքը քոնն է, ինչպես կուզես, այնպես էլ կվարվես։ Մենք քեզ սիրում ենք՝ անկախ քո ունեցվածքից»։
Այդ օրը ես հասկացա մի պարզ, բայց դառը ճշմարտություն․ գումարը կարող է լինել ինչպես օրհնություն, այնպես էլ՝ փորձաքար։ Դա բացահայտեց, թե ով է ինձ իսկապես սիրում, և ով՝ միայն փողերս։
Հիմա ես արդեն որոշումս կայացրել եմ։ Ունեցվածքս կտակելու եմ նրանց, ովքեր իսկապես արժանի են։ Իսկ երեխաներիս ուսուցանելու եմ կյանքի այն դասը, որ երբ սերը կախված է գումարից, դա արդեն սեր չէ։
Եզրակացություն
Կյանքում երբեմն պետք է դառն որոշումներ կայացնել, որպեսզի պարզենք՝ մեզ շրջապատողները սիրում են մեզ, թե մեր ունեցվածքը։ Ամենակարևորը՝ սիրեք ինքներդ ձեզ, և երբեք թույլ մի տվեք, որ հարստությունը դառնա միակ կապող օղակը ձեզ ու ձեր հարազատների միջև։