Մեր գյուղից մի տղամարդու հետ եմ կապվել, իսկ հիմա նստած մտածում եմ՝ ո՞նց անեմ, որ մարդուս ականջը չընկնի։ Մի կողմից՝ սիրտս թելադրում է մի բան, մյուս կողմից՝ խիղճս ու վախերս չեն թողնում հանգիստ շունչ քաշել։
Բայց սրանք լրիվ գժվել են… Գյուղում խոսքը վայրկյանում տարածվում է, մեկ-մեկ նույնիսկ շշուկները դառնում են գոռոցներ։ Մեկը գուցե աչքով տեսել է, մյուսը՝ ինչ-որ բան ենթադրել։ Էլ չասեմ, թե ոնց են մի քիչ բամբասանքը խառնուրդ սարքում՝ ավելի թունդ, քան խաշը։
Ինչ անել?
Եթե ուզում ես, որ մարդդ ոչինչ չիմանա, պիտի զգույշ խաղաս: Հիշի՛ր՝
Չափից դուրս ուշադրություն մի գրավի. Գյուղում ուշադրությունը նման է խոշորացույցի։
Կապերդ մտածված պահիր. Չկա այդպիսի գաղտնիք, որը երկու հոգի կարող է պահել, եթե մեկը դրանցից չդադարի բամբասել։
Երրորդ կողմերի մասին հոգ տար. Միշտ կա մեկը, ով շա՜տ հետաքրքրասեր է, ու իրեն թվում է՝ նրա գործն է ուրիշի կյանքը։
Բայց հիշիր, որ ամենից կարևորը սեփական հոգիդ է։ Եթե զգում ես, որ սխալ բան ես անում կամ վտանգում ես սեփական ընտանիքդ, միգուցե արժի կանգ առնել ու ամեն ինչ մի լավ կշռադատել։
Սահման չկա՞, թե՞ ներքին կռիվ
Միգուցե այս «գժությունները» հենց ինքներս ենք ստեղծում, երբ մեզ հակասության մեջ ենք դնում: Իսկ միգուցե՝ ժամանակն է որոշելու, թե ինչը քեզ համար ավելի թանկ է՝ զգացմունքնե՞րը, թե կայունությունը:
Ինչ էլ ընտրես, մտածի՛ր ու արա՛ այնպես, որ հետո չզղջաս…