«Երբ վերադարձանք, մեր տունը այլևս չկար»,— ցավով պատմում է զոհված ազատամարտիկի այրին։ 1995 թվականին, մի «հրեշ» նրանց տուն էր եկել, խոստանալով Դիլիջան ուղևորություն՝ հանգստանալու համար։ Սակայն, երբ ընտանիքը վերադարձել է, նրանց տունն արդեն այլևս իրենցը չէր։
Ասել էին՝ «ձեր ամուսնու պարտքի տեղը պետությունը առգրել է»։ Տարիներ անց պարզվեց, որ բնակարանը իրականում ոչ թե պետությանը, այլ հենց այն «հրեշին» էր պատկանում, ով ներկայացել էր որպես բարեգործության ծրագիր։
Այս պատմությունը ցավալի հուշ է այն մասին, թե ինչպես որոշ մարդիկ օգտագործել են ազատամարտիկների ընտանիքների ցավը՝ իրենց շահերը առաջ տանելու համար։ Հերոսների ընտանիքների հանդեպ նման վերաբերմունքը անհանդուրժելի է, և տարիներ անց դեռ մնում է անարդար։