Հրանտ Գևորգյանը գրում է. Ես ծնվել ու մեծացել եմ Կոնդում, որտեղ կային նորմալ ու մարդկային օրենքներ: Գյոթերը, պուց ծծողները մեր քաղաքում պիտնոա եղել ու պուց ծծողները, գյոթերը, բոզերը չէին կարա հերոս համարվեին: Հիմա նայում եմ, որ քոչարյանն ու դաշնակներն իրենց հետ մեր քաղաք բերեցին ամենակեղտոտ բարքերը: Օրինակ ամեն ինչ նենց ա խառնվել, որ Կրիմինալ ու իրան թույն դեմք համարող Դոն պիպոն բացահայտ համագործակցում ա կլիր ծծող գյոթ դոգի հետ: Իրար ծնունդ են շնորհավորում, իրար համար պաստուպիտ են անում: Պատկերացրեք, մարդու ածականը ԴՈՆ լինի, բայց համագործակցի գյոթ սրբապղծի հետ: Հիմա էլ դաշնակները 2 օրա բռնել ու հերոսացնում են մի հատ կիսագյոթ պուց ծծողի, դիզայների, որը դրոշ ա վառել: Դեգրադացիան էլ չափ ու սահման պտի ունենա: Այ բոզի տղա դաշնակներ, հասկացանք, որ դուք գանդոններ եք, բայց խուց ծծող բոզի բալին չի կարելի հերոսացնել, հերոսացրեք հայ զինվորին ու սպային, ովքեր սահմանին կռիվ են տալիս, որ դուք բոզի տղությամբ զբաղվեք: