Տղես ու հարսս ինչ ամուսնացել են, էս տղես իրան շատ վատա պահում։ Չի թողում էս աղջիկը տնից դուրս գա, շփվի ընկերուհիների հետ, ինչ անումա մենակ իրա հետ պիտի անի։ Սաղ օրը սրանց վեճի թեման էսա։ Տղես խեղճի միսը բերաննա տալիս, սա էլ Աստված տվել չի խնայել, էնքան զուսպ ու խելոք երեխա ա, որ մեկա հարմարավում ա։
Մոռացա, որ տղես իմ տղեն ա, ու գնացի հարսիս հետ խոսալու։ Ասեցի՝ շատ սխալ ես անում, որ ենթարկվում ես, հետո քո կյանքից բան չես հասկանալու։ Հո բռնավոր չես սաղ օրը տունը նստես գործ անես, վաղը մյուս օր երեխա ունեցար ավելի դժվարա լինելու։ Իրա հետ խոսա, պետք եղած տեղն էլ վիճի ու կռիվ արա, էքնա շատա քեզ սիրում, որ տեսնի չես ենթարկվում, հաստատ կմեղմանա։ Ասեցի պետք եղած ժամանակ ասա կթողես կգնաս, եթե սենց շարունակի։ Հարսս էլ սկսեց լացել ու ասեց, որ իրոք չի դիմանում էտ վերաբերմունքին։ Ասեցի դաստիարակությանդ մասին մոռանում ես ու ինքդ քեզ պաշտպանում ու քո իրավունքները։ Երեկ հարսս ընկերուհիների հետ հանդիպման էր գնում ու հասկացա, որ խորհուրդս տեղա հասել ու լավ էլ աշխատել ա։