Անցած շաբաթ աղջկաս հարսանիքն էր։ Ահագին տանջվել էինք, որ ամեն ինչ երեխեքի սրտով լիներ ու հենց տենց էլ եղավ, ամեն ինչ ընտիր մակարդակի կազմակերպել էինք։ Բոլորը գոհ էին, հավեսով քեֆ արեցինք, ուրախացանք։
Հարսանիքը պրծավ, երեխեքին ճանապարհեցինք իրանց տներով, մենք էլ եկանք մեր տուն, մեկել հլը տուն չմտած աղջիկս զանգեց, բա՝ մամ Արթուրը ինձ ստիպումա, որ իրա ու ընգերների համար սեղան դնեմ։ Խեղճ երեխես լացելով հազիվ էր խոսում։