Հարսանիքի քավոր էինք, մեկ էլ տեր հայրը շուռ էկավ, ասեց՝ քավորկինը թող դուրս անցնի. Բան չեմ ասում, արժանի էի, հլը տեսեք՝ ինչ էի արել

Հարսանիքի քավոր էր ամուսինս, ես էլ հետն էի գնացել՝ որպես քավորկին: ամեն բան ըստ նախատեսվածի էր ընթանում: Միասին գնացինք եկեղեցի, ու սկսվեց արարողությունը:

Չգիտեմ, չեմ կարող բացատրել նույնիսկ, թե ինչ էր կատարվում, բայց եղածն ընդհանրապես լավ բան չէր: Մի անտանելի ծիծաղ էր սկսել մոտս, ու չէի հասկանում՝ ինչ անեմ, որ շուտ անցնի:

Մի 10 րոպե անհագ ծիծաղում էի: Քահանան էլ նայում էր ինձ, հայացքով սաստում: Բայց դե չեմ կարողանում բացատրել, թե ինչու էի էդքան բարձր ու անզուսպ ծիծաղում:

Մեկ էլ էդ բազմության մեջ Տեր հայրը շուռ եկավ ու ասաց.

-Էդ քավորկինը թող դուրս անցնի, ու էս հարսանիքից հետո էլ ինձ մոտենա:

Ամաչեցի, բայց դուրս եկա: Հետո էլ հարսանիքի ավարտին մոտեցա Տեր հորը, ներողություն խնդրեցի պահվածքիս համար:

Մեղավոր էի, իսկապես շատ էի մեղավոր: Ո՞վ է որպես քավորակին հանդես գալով էդքան անզուսպ ծիծաղում ու տարօրինակ պահում իրեն:

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *