Աղջիկս 14 տարեկան: Միշտ շատ մտերիմ ենք եղել ու առանց կաշկանդվել կիսվել է հետս իր խնդիրներով ու անհանգստություններով: Ես էլ իմ հերթին փորձել եմ ամեն ինչ անեմ, որ իր համա այս տարիքի ինչ-որ տեղ դեռ մանկական խնդիրները անլուծելի և տիեզերական մասշտաբների չթվան: Իրականում հիմա ժամանակը շատա փոխվել, հիշում եմ մենք ինչքան էինք ամաում մեր մամաներին հարցեր տայինք կամ մեր խնդիրները պատմեինք, երևի դա էլա ատճառը որ ես աղջկան հետ միշտ ընկերական ու բաց եմ եղել, որ չփակվի ինձնից:
Էս ամենը ասում եմ, որ ինձ չմեղադրենք որ սենց բան եմ արել: Կյանքում չէի պատկերացնի որ մի օ սենց բան կլինի հետ: Մի քանի օրա աղջիկս բողոքում էր փորի ցավերից, երեկ էլ որոշեցինք գնանք բժշկի, ու թերապեվտը նայելուց հետո գինեկոլոգի ուղեգիր տվեց: Գնացինք գինեկոլոգի մոտ, աղջիկս գանգատները ասեց, էս բժկուհին էլ ասցի որ անցնի կողքի սենյակ որ նայի, դե ես էլ վերկացա հետ գնամ, թույլ չտցեց:
Էտ պահվածքից նենց բորբոքվեցի, ասեցի որ աղջիկս ինձնից գաղտնքներ չունի ու պետք է գնամ ներս, իսկ բժշկուհին ոչ ավել ոչ պակաս դուրս հրավիրեց կաբինետից, թե բա դա անձնական ես էլ իրավունք չունեմ աղջկաս կյանքը կառավարեմ: Լավ բա դա ձևա, էս ուր ենք հասել: Երեխուս վերցրի ու դուրս եկա դրա մոտից: Սենց են անում էլ, անձնականա, գաղտիքա, որ հետո էլ մե աղջիկներին դարձնում են ազատամիտ ու չի կարելիներ չունեցող: